4 jaar geleden begonnen Ruud en Wiro vanuit 2 bedrijven met dezelfde filosofie. Het ene bedrijf voor mensen die met een vast arbeidscontract willen werken, de ander voor freelance en midlance. TrailBlazers en FairItale. Ruud Rol neemt jullie mee in zijn verhaal over groeistuipen, zelfsturing en eigenaarschap.

De droom

Met welke droom begonnen we TrailBlazers? Goed om even bij stil te staan. Om te reflecteren en kritisch te kijken naar waar we nu staan. Wat gaat goed en wat kan beter?

De droom van Wiro en mij was om samen een bedrijf te creëren waarin we mensen meenemen in bedrijfsvoering en mee laten besluiten over zaken die ze aangaan. De winst gaat niet alleen naar de eigenaren, maar naar iedereen die eraan bijdraagt. Een bedrijf dat uitnodigt tot samen ondernemen en innoveren. En waar misschien wel weer nieuwe bedrijven uit ontstaan die ook weer meer vanuit samensturing / zelfsturing werken. Hoe mooi zou het zijn dat als ik als mede-eigenaar terugtreed, het eigenaarschap in het bedrijf opgaat? Kortom, het eigenaarschap is dan niet meer van iemand, maar van het bedrijf. Het bedrijf zou op deze manier meer sustainability creëeren. Geen geldjagende eigenaren of aandeelhouders, maar het bedrijf en zijn bestaan op de eerste plaats.

De werkelijkheid

We zijn inmiddels 4 jaar verder. Het team bestaat nu uit 14 man en vrouw en daar zijn we trots op. Natuurlijk willen we nog wat meer groeien en, eerlijk is eerlijk, dat hadden we ook wel verwacht. Wie wil er nu niet voor een bedrijf werken waar alles transparant is en waar het salaris samen bepaald wordt? Een bedrijf waarin de waardes samen gedeeld worden en waarin zelfs eigenaarschap anders bepaald is. De tent wordt niet onder je vandaan verkocht en je deelt en beslist in alles mee. Wij weten het, maar we hebben het kennelijk niet hard genoeg van de daken geschreeuwd. Of misschien klinkt het dusdanig utopisch dat mensen het niet dúrven te geloven. Geldt dat voor jou ook? Ik daag je uit: bel me, maak een afspraak en kom langs!

Hoe wij met elkaar werken

Zelfsturing / samensturing volgens S3. Dit was in het begin ook voor mij nieuw. Maar wat bleek? Een hoop deed ik als “baasje” kennelijk al volgens S3. Het verschil is alleen dat het nu geborgd is in de werkwijze en niet meer afhankelijk van wie het toevallig voor het zeggen heeft. Belangrijke zaken die bij onze werkwijze horen, zijn: navigeren op spanning, de driver en het verkrijgen van consent. Oké, er zijn natuurlijk veel meer zaken die geregeld worden in en met S3 (voor je het weet heb je allerlei puristen op je dak ;-)). Zo wordt bijvoorbeeld ook het mandaat om iets te regelen samen bepaald en wordt gekeken naar wie het beste deze rol zou kunnen vervullen.

De keerzijde

Je zou zeggen: “hosanna, we hebben het beloofde land van bedrijfsvoering en bedrijfje spelen bereikt!”. Nou, niet dus. Het blijft uitvinden en hard werken. Sterker nog, ikzelf ben er op leeggelopen. Het kostte me zóveel energie dat ik mezelf opblies en uitviel. Hoe dan? Nou, gewoon door te veel in de processen te verzuipen en te vaak en te veel met zijn allen willen beslissen terwijl dat niet nodig was. Maar belangrijker nog, dualisme in mezelf (au). Aan de ene kant leiding willen nemen, lekker kunnen ondernemen en dealen met andere bedrijven. Aan de andere kant toch het gevoel hebben weer terug te moeten naar de groep voor consent. Soms terecht, soms onnodig. Maar ja, we doen het altijd zo…

Een voorbeeld

Nog niet zo lang geleden zijn we met ons kantoor verhuisd. We hadden een groepje dat met de verhuizing en inrichting bezig was. Deze groep wilde ook een koffieapparaat uitzoeken. Voor de goede orde, er zijn 2 á 3 mensen die meestal op kantoor zijn. De rest van het team werkt vaak bij klanten. Sommige collega’s proberen een dag in de week op kantoor te werken. Verder hebben we natuurlijk regelmatig onze meetings, waarbij in principe iedereen aanwezig is. Maar goed, dat koffieapparaat dus. Er werden lijstjes gemaakt met alle positieve en negatieve kanten van een apparaat. Alleen al de discussie daarover duurde meer dan een week via Slack. Vervolgens werd wéér de gehele groep ingelicht en om hun mening gevraagd (die hadden al consent gegeven). Uiteindelijk kwam er dan toch een beslissing. Maar toen waren we er nog niet, er moesten ook nog koffiebonen gekozen worden. Met z’n allen uiteraard… Dat zijn zaken waarvan ik denk: ga lekker in je vereniging of waar dan ook bedrijfje spelen, maar laten we in godsnaam eens gewoon doorgaan met de zaken die er toe doen. Om maar niet te spreken over wat al dat overleg kost. Met 5 man 1 uur ergens over praten, betekent inclusief reistijd ruim 450 euro aan omzet verlies. Een koffiezetapparaat kun je dus al heel snel kopen van al dat overleg.

Kortom, we gaan in onze ijver om de dingen goed te doen en om iedereen te betrekken vaak te ver. Niet alleen volgens mij, maar ook volgens de S3-patronen. Zelf doe ik dat ook en vervolgens irriteer ik me aan het trage en te veel praten. Daarnaast spelen er zaken als privacy en transparantie. Hoe ga je daar mee om?

Trots

Toch hebben we met elkaar in 4 jaar al een superbedrijf neergezet waar ik supertrots op ben. We zijn gegroeid naar 14 mensen, hebben sinds kort een supermooi kantoor in Weesp (dat we met eigen middelen hebben kunnen inrichten zoals we dat graag wilden) én we zijn winstgevend. In 4 jaar tijd hebben maar 2 mensen ons verlaten en ook daar zijn we supertrots op. We gaan 1 december een TrailBlazers voedselbos planten in de Achterhoek en er worden namens ons 1250 bomen geplant in Borneo. Zo maken we onze voetafdruk kleiner. We helpen organisaties kosteloos met software en toepassingen om mensen met hartproblemen in de toekomst te kunnen helpen. We geven leuke programmeerlessen op scholen. Kortom, in 4 jaar tijd zijn er al zoveel mooie positieve zaken gebeurd. En dan heb ik het niet eens over alle leuke events, beurzen en een reünie.

Wat nou groeien en nog meer mooie dingen met elkaar bouwen en beleven? Laten we samen de organisatie nog verder uitbouwen en heerlijk blijven leren! Wil jij ons daarbij helpen? Bel en we doen een bakkie.