Neem je je wel eens voor om iets nieuws aan te leren, privé of op je werk?

En ook gemerkt dat dit niet altijd makkelijk is en in het begin vaak ongemakkelijk voelt?

Het was ergens tijdens de eerste corona-lockdown dat ik de beslissing nam om linksaf in plaats van rechtsaf te slaan.

Ik merkte dat ik door het vele binnen zitten een stukje lichaamsbeweging miste. Nu woon ik op de 8e etage van een flatgebouw en stal ik mijn fiets altijd in onze box in de kelder.  Normaal nam ik dan altijd de lift, maar toen bedacht ik mij dat het misschien een goed idee zou zijn om de trap te nemen.

In het algemeen ben ik een aanhanger van Midas Dekkers. Hij zegt dat je lichaamsbeweging zoveel mogelijk in je dagelijks patroon moet opnemen. Daarmee maak je de kans dat je het ook volhoudt het grootst. Als je er niet bij na hoeft te denken, gaat het immers vanzelf.

Het nemen van de trap ging in het begin zeker niet vanzelf. Talloze keren vond ik mijzelf terug voor de liftdeur en dwong ik mijzelf rechtsomkeert te maken om naar het trappenhuis te lopen en alsnog de trap te nemen.

Ik moest in die tijd vaak terugdenken aan de eerste keer dat ik een standup-meeting meemaakte van een Scrum-team. Je weet wel, zo’n vergadering waarin iedereen ineens rondom een Scrum-bord staat in plaats van gewoon te zitten op een stoel aan een grote vergadertafel. De eerste keer voelde het heel raar en als er mensen op de gang langsliepen, had ik vaak het gevoel dat we meewarig werden aangekeken.

Volgens de boekjes zorgt een staande vergadering voor meer energie en focus, waardoor deze effectiever en korter duren. Daar komt nog wel iets meer bij kijken heb ik later geleerd, maar het is voor veel teams het nieuwe normaal.

Bij TrailBlazers hebben we ondertussen meer nieuwe gewoontes moeten aanleren, vooral omdat we ons anders organiseren dan de meeste andere organisaties. We gaan namelijk uit van gelijkwaardigheid en we besturen de organisatie met elkaar. Daarbij bieden we iedereen de ruimte om eigen keuzes te maken, bijvoorbeeld de laptop of software waarmee je werkt, de manier waarop je naar je werk reist en hoeveel vakantiedagen je nodig hebt. Daarnaast beslis je mee over gezamenlijke keuzes die gevolgen hebben voor jou als persoon, zoals investeringen, het aannemen van nieuwe collega’s, de inrichting van ons kantoor en salarisverhogingen. Natuurlijk wel binnen de financiële, juridische en fiscale kaders waar we rekening mee moeten houden.

Het nemen van beslissingen met elkaar doen we volgens consent besluitvorming. We gebruiken daarbij de methode uit Sociocratie 3.0 (S3), een gereedschapskist van werkvormen, principes en meer. S3 is een doorontwikkeling van de klassieke Sociocratie gemengd met elementen uit o.a. Agile, Lean en geweldloze communicatie. Eén van de stappen daarbij is dat je met handgebaren duidelijk maakt wat je keuze is. Zo betekent een duim omhoog ‘ik heb geen bezwaar en geef consent’, een open hand met de palm naar boven ‘ik heb wel een bezwaar’ en een hand met de palm naar beneden die je heen en weer schudt ‘ik heb geen bezwaar maar wel een zorg’. Het is in tekst misschien wat lastig uit te leggen, je moet het gewoon een keer meemaken.

👆Overzicht handgebaren (met dank aan Rebelwise.com)

De eerste keren dat wij dit procesje volgden, voelde best eigenaardig en een beetje gemaakt. Ondertussen ben ik er zo aan gewend geraakt dat ik soms de neiging voel om ook in hele andere situaties, bijvoorbeeld als ik met een groepje vrienden ergens een beslissing over moet nemen, mijn hand naar voren te steken. Verder moeten we er ook bij TrailBlazers bewust bij stilstaan dat we nieuwe collega’s even meenemen in hoe dit proces werkt, want die kijken anders de eerste keer dat ze het meemaken vol verbazing naar al die handen in de lucht.

Ons leven is vol van veranderingen tegenwoordig, of dat nu op het werk is of privé. Slechte gewoontes afleren en goede gewoontes of nieuwe vaardigheden aanleren kost tijd en energie, maar als je maar lang genoeg volhoudt, wordt die nieuwe vaardigheid ook een automatisme, je nieuwe normaal.

Of het nu gaat om het vaker nemen van de trap i.p.v. de lift, gezonder eten, meer  bewegen of welk goede voornemen je ook maar in je hoofd hebt. Het begint met die eerste stap en daarna is het vooral een kwestie van volhouden tot het vanzelf gaat en je er niet meer bij na hoeft te denken. Net zoals bijvoorbeeld leren fietsen of autorijden.

Succesvolle veranderingen beginnen vaak door een principieel besluit te nemen om een andere richting te nemen en vervolgens in kleine stappen die richting te bewandelen, jezelf te vergeven als je af en toe wat afdwaalt, maar jezelf wel weer dwingen de juiste richting te kiezen en te blijven proberen, net zolang tot je je doel bereikt hebt.

Het heeft zeker 3 maanden geduurd voordat ik het automatisme afgeleerd had om niet vanuit mijn box rechtsaf te slaan richting lift, maar juist linksaf naar het trappenhuis te lopen. Ondertussen is het andersom: ik sla automatisch rechtsaf richting de trap en moet juist heel bewust nadenken, met  lichtelijke liftschaamte, als ik om één of andere reden toch de lift wil nemen, bijvoorbeeld omdat ik iets dusdanig zwaars bij me heb, dat 140 treden iets te veel van het goede is. In 9 van de 10 gevallen neem ik tegenwoordig de trap, ook na Corona, en daarmee houd ik mijn conditie op peil en bespaar ik zelfs nog wat elektriciteit ook.

Ben je ook van plan iets nieuws aan te leren of daar al mee bezig? Wees je er dan bewust van dat het even duurt voordat het ‘normaal’ voelt. Hou vol, vergeef jezelf als je af en toe een terugval hebt en pak de draad weer op, dan komt het vast goed.